Γιάννης Χατζηχρήστος

..."Στ’ αλήθεια φοβάσαι;

Κάτω από άλλες συνθήκες η ερώτηση θα ήταν ένα καλό θέμα για ακαδημαϊκή συζήτηση. Ο φόβος ως αστάθμητος παράγοντας, ο φόβος ως αμαρτία, o αρχέγονος φόβος του θανάτου και της αιώνιας νύχτας που επακολουθεί, ο φόβος ως συνταρακτική συνειδητοποίηση μιας πραγματικότητας που ανακαλύπτεις μια στιγμή, αν και υπήρχε πάντα. Ο φόβος ως ύστατος εξολοθρευτής του υποσυνείδητου. Ο φόβος ως το τέλος της χαράς, ο φόβος της αυτογνωσίας και ο φόβος της επιβίωσης.

Ξαπλωμένος ανάμεσα σε τόσα χρώματα που παραμόνευαν εκεί έξω, αυτό που νοιώθεις τώρα κάθε άλλο παρά ακαδημαϊκό ερώτημα μπορεί να είναι. Έχεις φοβηθεί και παλιότερα, όμως οι εκδηλώσεις εκείνες τώρα σου φαίνονται λιγότερο σημαντικές. Τα χιλιόμετρα που κατάπινε η μοτοσικλέτα σου, με το μικρό δαχτυλάκι του δεξιού χεριού να έχει πιαστεί κοκαλωμένο στη θέα του τοπίου που φεύγει δεξιά και αριστερά, όταν συνειδητοποιούσες την ταχύτητα από τις διακεκομμένες διαχωριστικές γραμμές στην άσφαλτο που σε πυροβολούσαν ακατάπαυστα σαν πυρά τροχιοδεικτικά. Ο φόβος από το μαύρο της αβύσσου που σε περίμενε στα βάθη της θάλασσας όταν σκαρφαλωμένος πάνω στη κουπαστή περίμενες κάτι να σε σπρώξει σε κείνη τη βουτιά που δεν τόλμησες. O φόβος του νεοσύλλεκτου φαντάρου περνώντας την πύλη του στρατοπέδου κατάταξης. Και κάποιοι άλλοι ακαθόριστοι φόβοι, που γίνονται κομμάτι του εαυτού σου όταν κοιμάσαι, την στιγμή που μονομαχούσε η λογική και η ανεξέλεγκτη φαντασία. Φόβοι που αρκούσε μια πράξη καλής θέλησης για να τους στείλει στη λήθη με ένα απλό άνοιγμα των βλεφάρων για να επανέλθεις στο γνώριμο περιβάλλον των σκιών του δωματίου σου.

Ο φόβος που νοιώθεις τώρα είναι διαφορετικός. Φόβος πρωτόγνωρος, ασυνήθιστος, φόβος άγνωστος. Ο φόβος που ωριμάζει κάτω από τη σκιά της φρίκης. Της φρίκης που μπορεί να αναπαραστήσει το μαύρο της νύχτας, το μαύρο του σκοταδιού και όσων κρύβει το μαύρο της μοναξιάς. Της φρίκης της γραμμένη με το ίδιο φ όπως εκείνο το φ του φόνου.

Αρκεί ένα φ για να τον διώξει κανείς το φόβο, είχε διδάξει ο Λάσκος στον Πορφύρη. Ένα φύσημα σου και θα εξαφανιζόταν. Συνειδητοποιείς ότι αυτό που έχει συμβεί σε σένα είναι ότι, διαβάζοντας την ιστορία του Πορφύρη, ρούφηξες το φόβο μέχρι να γεμίσει με αυτόν κάθε κυψέλη των πνευμόνων σου. Παρακολουθήσεις του προσωπικού απόρρητου από μυστικές υπηρεσίες ή έστω η υποψία ότι αυτές γίνονται. Ίντριγκες ανεξέλεγκτων επιτροπών, γιατροί που εκφοβίζουν υγιείς, ασφαλιστές που πουλάνε τα προϊόντα τους στηριγμένοι στον φόβο που σπέρνουν οι προηγούμενοι, διαφημίσεις προϊόντων ασφάλειας που ασφαλίζουν καλά, κλειδώνοντας τους φόβους των νοικοκυραίων, μπας και δραπετεύσουν αυτοί μια νύχτα μέσα από κάποιο τους όνειρο. Και για πρώτη φορά φοβάσαι με όλα αυτά που σου αποκάλυψαν τα νούμερα και τις στατιστικές της τέχνης σου επιβεβαιώνοντας όλα τα προηγούμενα. Όλα αυτά που υπάρχουν εκεί έξω, συνθέτοντας μια τεράστια βιομηχανία του τρόμου της σιωπής και που συνειδητοποίησες απότομα την τραγικότητα της ύπαρξή τους, αλλά και το πόσο πολύ σε αφορούν. Το δικό σου φ δεν τον έδιωξε τον φόβο, το αντίθετο έγινε."...

(απόσπασμα από το Κεφάλαιο Το φ του φόβου από το ομώνυμο μυθιστόρημα)

Καλή ανάγνωση και του υπολοίπου από τους απανταχου βιβλιοφαγους (δωρεάν download του μυθιστορήματος σε μορφή e-book "To φ του φόβου" στο http://www.easywriter.gr/ebooks/item/102)

"Τέσσερις στρουθοκάμηλοι, που κανείς δεν γνωρίζει από που δραπέτευσαν, τρέχουν από το ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας προς την Ομόνοια, κυνηγημένες από τα σκυλιά. Ένας απολιθωμένος άντρας είναι πεσμένος στο έδαφος στη στάση του εμβρύου, δίπλα σε ένα ειδώλιο από οψιδιανό που αναπαριστά μια ανδρική μορφή. Γιατί; Πώς;"
Στην Ελλάδα του 2031 ένας νέος, ειδικός στις νανοτεχνολογίες -την επερχόμενη τεχνολογική επανάσταση που στηρίζεται σε μηχανές μεγέθους χιλιοστών του χιλιοστού- αναλαμβάνει να υποστηρίξει μια προανασκαφική ανάλυση στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, με σκοπό να την ολοκληρώσει πριν από την αναμενόμενη μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου. Για το έργο του αυτό ενδιαφέρονται διάφορες υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του επιβάλλονται δε αυστηροί όροι εχεμύθειας και περιορισμοί στην ιδιωτική του ζωή.
Αντιδρώντας στην παρακολούθησή του από τις αρχές, ο κεντρικός ήρωας παρεμβάλλει στην πρωτοπρόσωπη αφήγησή του μια δεύτερη ιστορία, η οποία εκτυλίσσεται στα ίδια μέρη πριν από την έκρηξη του ηφαιστείου του 1671 π.Χ. Συνδέει έτσι ο αφηγητής την εποχή της ενέργειας από υδρογόνο με την εποχή των Τιτάνων, την αρχαιολογία με τη θεωρία του χάους, τη νανοτεχνολογία με τις προϊστορικές τελετές στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, έναν αρχαίο Κρητικό ψεύτη έμπορο με την τεχνητή νοημοσύνη, τις νευροεπιστήμες με την ανάμνηση μιας αρχαιολογικής ανασκαφής... Συνδέει επίσης ένα λουλούδι που ονειρεύεται με κάποια πολύχρωμα σταυροδρόμια, και άλλα ακόμη, φαινομενικά, ασύμβατα πράγματα.
Αυτός ο κόσμος, στον οποίο κάποιες αποφάσεις σε μικρά διλήμματα είναι ικανές να ανατρέψουν τα πάντα, θα εκραγεί μαζί με το ηφαίστειο το 2031 σαρώνοντας τον παγκόσμιο τεχνολογικό πολιτισμό και τα σύμφυτα με αυτόν πολιτικά συστήματα...